TÜM DOSTLARIM İSTİFA!
diye bağırasım var bugün…
Bırakın hükümeti mükümeti, tüm dostlarım asıl siz, istifa!…
Sonbaharda biraz dinlenirim, sakin sakin evimde (!) otururum diye düşünüyordum ki ne mümkün… İran çöllerinde bir kervansaraya gidip çok sevdiğim dostlarımla inzivaya mı katılsam, Annem ve Babam’la Küre Dağları’nda sonbaharı mı karşılasam, Bir arkadaşımın çocuklar için hazırladığı düş kurma atölyesinin düşlerinde mi kaybolsam, hayatımı değiştiren AnadoluJam’in ortadoğusu Kasım’da Ürdün’deymiş bir yolunu bulup ona mı gitsem… Bu liste uzayıp gidiyor. Çok mu şanslıyım da çıkıyor bunlar karşıma, tuzum mu kuru ki benim, ya da çok mu özelim? İlk ikisini bilmem de özelim evet, tam da herkes kadar, çok özelim… ve bunu hak ediyorum. (Şu hak edişleri kafama vura vura öğreten dostum Ahmet’e şükranla…)
Yapılacak o kadar çok güzel şey var ki! Çıkın o ofislerden, sonbaharı koklayabileceğiniz bir yer bulana kadar arkanıza bakmadan koşun, buz gibi şelalelerde yıkanın, bırakın çölün hala yakan kumları parmaklarınızın arasına dolsun… Yeminlen “dışarıda” yapılacak o kadar çok güzel şey var ki… Ve bence değmez; bunca keşfedilecek yer, görülecek renk, koklanacak çiçek varken tüm vaktinizi birilerinin cebini daha çok doldurmak için o fanuslarda harcamaya, hatta bırak başkalarınınkini kendi cebinizi doldurmak için bile değmez… Hem ilk “cep”i dikenin onu para koymak için dikmediğine bahse girerim! Bırakın cepleriniz şimdilerde dallarından düşen taze cevizlerle dolsun, güvem erikleriyle, meşe palamutlarıyla, sevdiğiniz için topladığınız renkli taşlarla, daha dün Umman’dan öğrendiğim yalancı karabiber pembeleriyle dolsun…
Nerden gelecek bu değirmenin suyu diyeceksiniz, inanın ben de bilmiyorum… Korkmuyor muyum bazen, korkuyorum. Ama gün geçtikçe çok daha az korkuyorum… Çünkü, – en azından- benim değirmenimin suyunun artık bir üst model çamaşır makinası almak için gelmesine gerek yok, onu biliyorum.( İki tişörtün olursa mesela, biri kirlendiğinde onu elde yıkayıp ikincisini giymek çok kolay. İkiye düşemedim henüz ama çook yakınım ) Ya cicili bicili giyinemezsem diye korkmanıza da gerek yok. Tecrübeyle sabit, en son, dergahın kullanılmayan eşyalar sepetinden bulup aldığım eteği salına salına giydim, gören herkesler bayıldı! Etek dolaşımının üçüncü ayında, beşinci sahibi(!)nin gününü şenlendiriyor şimdilerde… Ayrıca, annemin diktiği elbiselerin de maliyeti 5 ila 10 tl arasında değişiyor. Takas çılgınlığı da cabası…
Bugün itibariyle tam 1 yıl 6 aydır “işsiz”im… Şükürler olsun!
30.000 kilometreye yakın yol…
Hayatımın en uzun seyahati …
Hayatımın –yalnız- en uzun seyahati…
Yeni keşfedilen ve daha öncekilere de hiç benzemeyen bir ülke(İran)…
Alarmı kurmadan uyandığım yüzlerce sabah, alarmı bilerek ve isteyerek kurduğum, çaldığında da uyanmaya can atarak kalktığım onlarca sabah…
Ailemle, tüm çalışma hayatın boyunca geçiremediğim kadar uzun vakit geçirmeler…
Yüzlerce çocukla yapılan onlarca etkinlik, Anadolu’nun bir ucundan diğerine taşınan yüzlerce mektup…
Kırk gün kırk gece müziğin hiç susmadığı bir dergahta kalmak, dönmek, durmak, söylemek, susmak, sonunda bir olmak… Santurla uyuyup, arpla rüya görüp, bağlamayla uyanmak…
Kendini keşfettiren, keşfettikçe güzelleştiren bir çok atölye, etkinlik, toplaşma, buluşma, kamp, yol, yoldaş…
İlk istifa kararı aldığımda şunu demiştim.
“ Senede sadece iki haftalık yıllık izinler için yaşıyorum. Onu da tutkunu olduğum seyahat için mi kullanayım, ailemi mi göreyim, arkadaşlarımla mı olayım… Sadece bir yıl işsiz(!) kalmayı başarsam, bir yılda var 52 hafta, o da ne eder 26 yıllık yıllık izin. Sadece bir yıl işsiz kalmayı başarsam feleğe 26 yıllık izin takarım, değmez mi?”
Bugün itibariyle tam 1 yıl 6 aydır “işsiz”im, şükürler olsun!
Bugün itibariyle feleğe 39 yıllık, yıllık izin taktım anacım, sefam olsun 😉
Ne diyordum? Burası çok güzel gelsenize…
TÜM DOSTLARIM İSTİFA!
Ruhu Bohçada Gezen 
Ayaklarınıza, ruhunuza, bu yazıyı yazan ellerine sağlık!
çok çok teşekkürler 😉
blogunu bugün farkettim ve okuduğum ilk yazın nokta atışı içime oturdu diyebilirim, teşekkürler 🙂 ipi bir kez tutunca ucu gelecek de hazır uzaktan bir ip sarkarken önce sağ el mi sol el mi, ya ben tutmayı öğrenene kadar ipin ucu kaçtığında ve düştüğüm çukur gittikçe derinleştiğinde yeni bir ilk adım…0-1 bir mühendise anlatır gibi ; ilk adım önerin var mı?
Yorumu ilk okuduğumda çok eğlendim, ne güzel anlatmışsın… Sonra göçebelik halleri bir türlü pc başına geçip cevap veremedim. Yoksa cevabı zor olduğundan değil yani 😛 Gerçekten, sanırım tek bir yolu olmadığı gibi bu işin,”işte tam da şu zamanda yapılır” gibi bir formülü da yok sanki. Kendi tecrübemde, yaptığım iş , ofis işlerinin ve sistemin genel anlamda -bana göre- tüm irrite ediciliğine ek olarak, dünya görüşüme ve hayallerime öyle tersti ki azıcık daha orada kalsam artık nefes alamayacaktım. O noktaya gelince de, ipin ucunu görsem de görmesem de vira bismillah deyip atladım. Harcamalarımı, kira, faturalar, kredi kartı, gerçekten ihtiyaçlar dışındaki tüm alışverişler vs yi sıfırlayınca para kazanma derdimin olmadığı bir alan açıldı ve desturum -şu ana kadar- sadece keyif aldığın uğraşlarla ilgilen ve keyif aldığın şeyleri gönüllü yap. Yine benim tecrübemde, ipin ucunu hala görmüyorum ama bulunduğum yer ne derin ne de karanlık… Düşünce çıkmak isteyeceğim türde bir yer hiç değil yani, en azından şimdilik 😉
*bir mühendise anlatır gibi kısmına hiç girmiyorum 😉
*Tam olarak ne yapmaktasın ya da ne yapmayı hayal etmektesin bilmiyorum ama detay paylaşmak istersen belki alternatif yaşam için farklı adımlar atmış arkadaşlarımın hikayeleri de aydınlatıcı olabilir; ruhubohcadagezen@gmail.com
Çok güzel anlatmışsın sefan olsun. Umarım başka insanlar da ders çıkarır ve oturur ciddi ciddi düşünür bu kümeste işim ne diye! Hesapladım feleğe ben de 30 senelik izin takmışım an itibariyle. 8)
30 senelik, sefan olsun 😉
Yöneticiyken istifa kararı aldığımda bana deli diye bakmışlardır. 2,5 ay oldu=5 yıl takmışım 🙂
Keyifli işsizlikler diliyorum..
bayılırım delilere 🙂 Nice beş yılları birlikte kutlamak dileğiyle…
Kaleminize sağlık ne güzel bir yazı olmuş! İki kez okudum, ve favorilere kaydettim! İletişimde kalalım. Sevgiler
http://whiletravelling.com/wat-arun-gun-batimi-bangkok/
Çok teşekkürler Evrim. Bloguna bir göz atabildim şimdilik. O kısa sürede bile tecrübeli bir blogger’dan öğrenecek ne kadar çok şey olduğunu fark ettim. Ayrıca şu -kız başına- seyahat estasında aldığın yorumlarla da çok eğlendim 🙂 sevgiler…