Gün geçmiyor ki insan yeni bir şey öğrenmesin. Meğer ne kafasızmışım. Evet ben aslında -kendim için- ayaklarından tavana asılmış kafasız bir insanım ve ne yaparsam yapayım asla kendimi diğerlerinin gördüğü gibi göremem. Ayna, fotograf da kâr etmez. Kendi gözlerimle görebildiğim tek kendim ayaklarından tavana asılmış kafasız ben. Diğerlerinin gözünden asla göremeyeceğim gibi, ağzımla kuş tutsam diğerlerindeki ben algısına da müdehale edemezmişim.
“Öyleyse” diyor, “teslim ol. Teslim ol ve hiçbir şey yapma! ”
Ne kadar kolay geliyor değil mi kulağa? Hiçbir şey yapma. Halbuki ben biliyorum en çok da bu en basit kuralları uygulamak zor. Şimdi bana deseydi ki yürürken sol ayağını içeriye doğru 45 derecelik açıyla bas ve her seferinde sağ ayağın yanına daire çizerek gelsin. Bu arada sağ elin belindeyken sol da boyun ile omuz arasında olsun. Bunu uygulamak kolay. Yeminle diğerinden daha kolay. Ama “hiçbir şey yapma…”
Uzatsam elimi, tutabileceğim kadar yakın bir andayım şimdi. “ Ben hiçbir şey düşünmüyorum “ diyor ve o anda nefesimi tutuyorum, istemsiz. Sıkışıyor içimde biryerlerde. “Cünkü artık sadece hissediyorum” yavaşça bırakıyorum tuttuğum nefesi. “Şayet zihnini susturup sadece hissedersen” diyor, “ O zaman korkmazsın…”
Nicedir çok keyifli bir yolculuğun içerisindeyim. Hayatın beni hep esneme alanımda tuttuğu, ezberlerimin bozulduğu bir yolculuk. Tüm ilişkilerimin bir elektrik akımı gibi olduğunu hatırlıyorum bugünlerde ve geçmiş tecrübelerin bu akımı kısıtlayan tüm dirençlerinden tek tek kurtulma yolundayım. Kolay değil elbet ama sizi temin ederim ki çok keyifli bir yolculuk… Niyet ediyorum, kafasız bir insan olduğumu hatırlamaya… Diğerlerindeki ben algısına müdehale etmek için harcadağım tüm enerjiyi âzâd etmeye. Zihnimi susturup, sadece hissetmeye. Niyet ediyorum…
* Her bir dokunuşu, önüme bambaşka dünyalar açan sevgili Judith Liberman‘a ve düşünmeden sadece hissetmenin nasıl güzel bir dokunuş olduğunu hatırlatan dostuma şükran duygularımla…
Ruhu Bohçada Gezen 