Paskalya var dediler, kutladık…

Gece saat 23:00. Kilisenin bahçesi yavaş yavaş kalabalıklaşmaya başlıyor. Özenle giyinmiş kadınlar ve erkekler. Erkeklerde mutlaka takım elbise, kadınlarda ise şık döpiyesler yüksek ökçeler ve gençlerin olmazsa olmazı mini etekler.

Antakya merkezdeki Katolik Klisesi’nde paskalya ayini başlamak üzere. Peder önce herkesi bahçeye davet ediyor. Dualarla birlikte Hz. İsa’nın dirilişini simgeleyen mumlar yakılıyor ve ilahiler eşliğinde salona giriliyor…

 

Dualarla başlıyor gece. Sonrasında incilden bölümler okunuyor. Her seferinde, biri çıkıp okunacak bölümle ilgili kısa bir bilgi veriyor, daha sonra başka biri o bölümü okuyor ve sonunda bir başkası kürsüdeki yerini alıp bununla ilgili bir ilahi çalıp, söylüyor. Birçok gitarist var  kürsüdeki soliste eşlik eden. Her bölümü açıklayan, okuyan ve ilahisini seslendiren kişi değişiyor, böylelikle topluluğun büyük bölümü törene aktif olarak katılmış oluyor. Tüm okumalar Türkçe olunca ben de katılabiliyorum ilahilerin ikinci tekrarlarına 😉

 

Birkaç bölüm okunduktan sonra Peder okumalara ara verip, topluluğa soruyor; “Kim bu bölümlerle ilgili hissiyatını paylaşmak ister?”  Üç-dört kişi can-ı gönülden paylaşımlarda bulunuyor. Ben dilinden, hissettiklerini, korkularını, tereddütlerini umutlarını anlatıyorlar. Bu kısma bayılıyorum, çok samimi bence. Bir süredir şehirde kurmaya başladığımız çemberlerin, gecenin bir yarısı, bir kilisede kurulmuş hali gibi…

Biraz garip hissediyorum kendimi. Yıllardır aynı ülkede yaşadığım bir grup insan, her yıl, benim biryerlerde mışıl mışıl uyuduğum bir gecede, onlar için çok önemli bir günü kutluyorlar ve ben bugüne kadar bunu hiç paylaşamamışım. Sadece sünni müslümanların olduğu bir kasabada doğup büyümüş biri olarak törendeki herşeye yabancıyım. Tanıdık gelen bir tek şey var o da bayram günlerinde hissedilen heyecan, sevinç ve umut.

Katolik kilisindeki tören henüz bitmemişken Samandağ ilçesine doğru yola düşüyoruz, . Ortadoks kilisindeki ayin gece 3:30’da başlıyor ve sabaha kadar devam ediyor. Gecenin bir yarısı sokaklar insan dolu. Yine şık kadınlar ve erkekler, uçuşan tiril tiril etekler, elbiseler, saçlar mutlaka fönlü. Tören sabaha kadar sürüyor. Bir ara platformun üstündeki bir grup erkeğe gözüm takılıyor. Birşey yapıyorlar ama ne? Birine soruyorum, yumurta tokuşturma yarışı diyor. Bu yarış saatlerce sürüyor, ta ki gün ışıyana kadar.

Sabahın ilk ışıklarıyla ayrılıyoruz biz de kiliseden. Bir teyzenin zorla elimize tutuşturduğu, mis gibi kokan ekmeğimizle…